Streszczenia wykładów XV Kongres OSIS
15 kwietnia 2023 Jachranka
PREZES OSIS dr hab. n. med. KORNEL KRASNY
Leczenie implantoprotetyczne należy oceniać dopiero po kilku latach od jego zakończenia. Długoterminowe obserwacje pozwalają na stwierdzenie, czy każdy etap był wykonany prawidłowo. Jednym z ważniejszych czynników jest planowanie leczenia. Powinno ono uwzględniać nie tylko uwarunkowania chirurgiczne, ale także możliwości i ograniczenia protetyczne. Nie każdy błąd pierwotny można później zakamuflować. Autor podczas wykładu zaprezentuje kilka konkretnych przypadków wadliwego zaprojektowania leczenia, które znalazły swój koniec na ławach sądowych. Zostaną opatrzone klinicznym komentarzem oraz możliwymi rozwiązaniami. Zawsze należy ZACZYNAĆ Z WIZJĄ KOŃCA.
Prof. dr hab. n. med. JOLANTA KOSTRZEWA – JANICKA
Kierownik Katedry Protetyki Stomatologicznej Warszawski Uniwersytet Medyczny
Okluzja w implantoprotetyce
Rozwój metod leczenia z wykorzystaniem wszczepów śródkostnych pozwala na rehabilitację protetyczną pacjentów w różnych warunkach podłoża. Współczesne postępowanie kliniczne i laboratoryjne w zakresie leczenia pacjentów z zastosowaniem uzupełnień protetycznych opartych na wszczepach podąża w kierunku uzyskania coraz lepszych efektów biomechanicznych i estetycznych. Na powodzenie leczenia implantoprotetycznego ma wpływ wiele czynników, zależnych od stanu ogólnego pacjenta, warunków miejscowych, etapu chirurgicznego wprowadzenia i osteointegracji wszczepów, a następnie odbudowy protetycznej i opieki poleczniczej.
Niezmiernie ważnym aspektem w długoczasowym przeżyciu wszczepów i trwałości nadbudowy protetycznej ma zagadnienie okluzji, którą należy rozpatrywać w aspekcie indywidualnego, morfologiczno-czynnościowego, wkomponowania uzupełnienia protetycznego w pracujący narząd żucia. Oceniane obciążenie wszczepów, zależne od kontaktów zwarciowych, odnosi się do kierunku działania sił żucia, ich wielkości, czasu trwania i dystrybucji.
Wykład omawia znaczenie okluzji i jej wpływ na skuteczność leczenia implantoprotetycznego z uwzględnieniem determinantów zwarcia, rodzaju okluzji w warunkach statycznych i dynamicznych na zębach własnych i wszczepach oraz nakreśla kierunki poszukiwań odtworzenia optymalnej okluzji u pacjentów leczonych z zastosowaniem wszczepów śródkostnych.
Prof. dr hab. n. med. Małgorzata Pihut
Kierownik Katedry Protetyki Stomatologicznej i Ortodoncji
Uniwersytet Jagielloński Collegium Medicum w Krakowie
Instytut Stomatologii
Wstępne leczenie protetyczne u pacjentów z zaburzeniami skroniowo-żuchwowymi przed zabiegami implantologicznymi
Zaburzenia skroniowo-żuchwowe to zespół zmian patologicznych, obejmujących: nadmierne napięcie mięśniowe, ból mięśni żucia, stawów skroniowo-żuchwowych, objawy akustyczne w obrębie stawów, świadczące o nieprawidłowej pracy kompleksu głowa stawowa – krążek, nieprawidłowy zakres ruchów żuchwy oraz patologiczne funkcjonowanie struktur otaczających. Powyższym objawom mogą towarzyszyć bóle głowy, ucha czy zawroty głowy. Tematem wystąpienia są zabiegi zaliczane do wstępnego postępowania, przygotowujące pacjentów do zasadniczego leczenia implantoprotetycznego lub go wykluczające, które należy uwzględnić w tej grupie pacjentów. Należą do nich zabiegi obniżające nadmiernie wysokie napięcie mięśni żucia, występujące często w przebiegu zaburzeń skroniowo-żuchwowych i są to aparaty okluzyjne, nazwane szynami, zastosowanie domięśniowych iniekcji toksyny botulinowej typu A, liczne, fizjoterapeutyczne zabiegi rehabilitacyjne oraz ćwiczenia relaksacyjne, wykonywane samodzielnie przez pacjentów. W przypadku zaburzeń obejmujących nieprawidłowe funkcjonowanie stawów skroniowo-żuchwowych stosowane są szyny okluzyjne, dostawowe iniekcje osocza bogatopłytkowego lub kwasu hialuronowego oraz wspomagające zabiegi fizjoterapeutyczne, jak biostymulacja laserowa, sonoforeza, czy terapia manualna. Ze względu na czynniki etiologiczne zaburzeń bardzo istotne jest również edukacja radzenia sobie ze stresem i wsparcie psychoterapeutyczne, które powinno być uwzględnione we wstępnym postępowaniu.
prof. dr hab. n. med. Iwona Niedzielska
PRZYGOTOWANIE PACJENTÓW
NOWOTWOROWYCH DO IMPLANTOPROTETYKI:
Wykład to odpowiedź na pytanie czy implanty są bezpieczne u pacjentów poddanych leczeniu systemowemu choroby onkologicznej (wpływ radioterapii, chemioterapii), czy są bezpieczne w przypadku stosowania leków nasilających martwice kości. Kiedy możemy je wprowadzać, kiedy jest największe ryzyko nieprzyjęcia implantów, jakie są światowe wytyczne czasu, sensu i zasad ich wprowadzenia.
Dr hab. n. med. BARTŁOMIEJ GÓRSKI
Augmentacja tkanek twardych i miękkich przy zębach i implantach w odcinku estetycznym – jak wykorzystać biologię na swoją korzyść?
Etiologia ubytków w zakresie tkanek twardych i miękkich w przednim odcinku szczęki jest złożona, ale w każdym przypadku prowadzi do pogorszenia prognozy dotyczącej zachowania zęba lub implantu. Jest to również powód pogorszenia estetyki uśmiechu. Bez względu na przyczynę deficytu tkankowego, regeneracja kości i tkanek miękkich wymaga postępowania, które wspomagałoby procesy biologiczne. W trakcie prezentacji przedstawione zostaną trzy scenariusze kliniczne (rozległy ubytek kości w przebiegu zapalenia przyzębia, utrata zęba z powodu resorbcji korzenia, utrata zęba z powodu zapalenia przyzębia) w oparciu o które rozważymy następujące zagadnienia:
Zapraszam Państwa serdecznie,
dr hab. n. Med. Bartomiej Górski
dr n. med. Krzysztof Majchrzak spec. protetyki stomatologicznej
W prezentacji przedstawiono przypadek błędnego planowania leczenia implantoprotetycznego pacjentki, u której występowała znaczna ekstruzja zębów trzonowych w szczęce. Stan ten uniemożliwiał prawidłową odbudowę protetyczną na wszczepionych implantach w obszarze braku skrzydłowego w żuchwie. Omówiono znaczenie prawidłowego planowania leczenia i diagnozowania ekstruzji zębów w celu uniknięcia powikłań oraz przedstawiono implikacje kliniczne tego problemu w dalszym leczeniu. Zaprezentowano różne techniki korygowania ekstruzji zębów, w tym ortodoncję i chirurgię ortognatyczną. Podkreślono konieczność indywidualnego podejścia do każdego przypadku ekstruzji zębów, z uwzględnieniem różnych czynników, takich jak wiek, stan zdrowia i koszt leczenia. Podkreślono również, że leczenie ekstruzji zębów wymaga skrupulatnego planowania i interdyscyplinarnego podejścia z udziałem specjalistów różnych dziedzin stomatologii.
dr n. med. Paweł Sawicki
Planowanie i kontrola leczenia implantologicznego z wykorzystaniem badań CBCT – możliwości i ograniczenia.
Afiliacja:
Klinika Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Chirurgii Jamy Ustnej i Implantologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego
Kierownik kliniki: dr hab. Paweł Zawadzki
Informacja o wykładzie dla organizatora:
W czasie prezentacji zostaną omówione możliwości i ograniczenia planowania zabiegów implantologicznych na podstawie badania CBCT. Zaprezentuję problemy, które pojawiły się śródzabiegowo w procedurach z zastosowaniem szablonów do nawigacji implantologicznej oraz metody ich rozwiązania.
Zostaną przedstawione wyniki badań dotyczącej możliwości oceny przedsionkowej blaszki kostnej w badaniach CBCT w kontroli leczenia implantologicznego oraz rekomendacje dotyczące modyfikacji parametrów ekspozycji badania CBCT w celu poprawy jakości badania.
Dr n. med. Paweł Sawicki jest absolwentem Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Obecnie w trakcie specjalizacji w dziedzinie chirurgii szczękowo-twarzowej w Klinice Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Chirurgii Jamy Ustnej i Implantologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego.
W 2023r. obronił obronił pracę doktorską dotyczącą diagnostyki tkanki kostnej wokół implantów stomatologicznych w badaniach tomografii komputerowej wiązką stożkową.
Posiadacz Certyfikatu Umiejętności w dziedzinie implantologii stomatologicznej nadanego przez Ogólnopolskie Stowarzyszenie Implantologii Stomatologicznej.
dr n. med. Piotr Stendera
Przewidywalność hybrydowych uzupełnień protetycznych na implantach.
Najczęściej wykonywanym uzupełnieniem protetycznym na implantach są pojedyncze korony i krótkie mosty. W pracy przedstawiona zostanie pokrótce ewolucja, jaką przeszły materiały i metody dla wykonawstwa stałych uzupełnień implantoprotetycznych. Szczegółowo opisane zostaną zasady konstrukcji, które stosowane są przez autora w chwili obecnej. Głównym celem zastosowania uzupełnień hybrydowych jest wykorzystanie zalet i eliminacja wad, które towarzyszyły wcześniejszym rozwiązaniom. Jednakże każda generacja uzupełnień w momencie jej wprowadzenia, wydawała się z klinicznego punktu widzenia optymalna, a w trakcie stosowania widoczne stawały się jej wady i defekty. Autor spróbuje odpowiedzieć na pytanie, czy aktualnie stosowane rozwiązania są rzeczywiście wolne od niedoskonałości i jaki może być ich wpływ na długoczasowy wynik leczenia.
dr n.med. Piotr Stendera
Urodzony w 1970r. w rodzinie lekarskiej. Studia stomatologiczne ukończył na Akademii Medycznej w Warszawie w 1993r. Specjalizacja Ist. ze stomatologii ogólnej w 1996r., IIst. z protetyki stomatologicznej w 1999r., doktorat „Uzupełnienia typu overdenture w leczeniu protetycznym” obroniony w 1999r., umiejętność z implantologii stomatologicznej OSIS w 2009r. Przez większość życia zawodowego aż do dziś związany z Katedrą Protetyki WUM. Interesuje się implantoprotetyką od samego początku pracy zawodowej, w szczególności biomechaniką połączenia implant-uzupełnienie i różnymi metodami wykonania uzupełnień protetycznych na implantach. Żonaty, dwoje dzieci. Dawniej pasjonat jeździectwa, dziś raczej brydża robrowego.
Dr n.med. KRZYSZTOF GRONKIEWICZ
Zarówno stałe, jak i ruchome protezy wsparte na implantach są dobrze ugruntowanymi metodami uzupełniania braków zębowych. Pomimo dużej przewidywalności i wysokich długoterminowych wskaźników 5-letniego powodzenia leczenia, wahające się od 97,1% dla protez stałych do 95%-100% dla protez typu overdenture mogą jednak wystąpić powikłania, które zagrażają zarówno krótko- jak i długoterminowym efektom leczenia. Ze względu na brak więzadeł ozębnej wgojone implanty, w przeciwieństwie do zębów naturalnych, reagują biomechanicznie w odmienny sposób na siły zwarciowe. Z tego powodu implanty dentystyczne mogą być bardziej podatne na przeciążenia okluzyjne, co często jest uważane za jedną z potencjalnych przyczyn utraty kości czy uszkodzenia implantu i/lub konstrukcji protetycznej. Czynnikami, które mogą niekorzystnie wpływać na trwałość implantu, są długie przęsła jednobrzeżne, parafunkcje, niewłaściwa okluzja, przedwczesne kontakty i węzły urazowe.Zapobieganie niepowodzeniom implantów polega na prawidłowym wprowadzeniu implantu, zaprojektowaniu właściwej konstrukcji protetycznej, przestrzeganiu zasad higieny jamy ustnej i regularnych kontrolach dentystycznych. Niezbędna jest zatem kompleksowa diagnostyka przed leczeniem, w tym określenie rodzaju docelowej konstrukcji protetycznej i odpowiedniego ustawienia zębów co wiąże się ze zorientowaną protetycznie trójwymiarową pozycją implantu.Ważne jest zatem aby przed podjęciem decyzji o wszczepieniu implantów przeprowadzić analizę ryzyka powikłań i sposób ich minimalizacji, a pacjent powinien zostać dokładnie poinformowany o możliwościach wystąpienia powikłań i postępowaniu w przypadku ich wystąpienia.
Lek. stom. Wojda Rafał
Elektroniczne systemy kontroli kontaktów zwarciowych
w ocenie prawidłowej okluzji prac implanto-protetycznych ”
Uzyskanie tzw. okluzji „optymalnej” w rehabilitacji implanto-protetycznej wydaje się kluczowe dla uzyskania najlepszych efektów leczenia. Ma ona na celu zapewnienie prawidłowego funkcjonowania układu stomatognatycznego. W uzębieniu naturalnym w 90% przypadków występuje poślizg centryczny. Zanim kontakty zwarciowe osiągną maksymalne zaguzkowanie dochodzi do pierwszych niestabilnych kontaktów w obrębie zębów bocznych (dotylne położenie kontaktowe żuchwy odpowiadające tzw. relacji centralnej w stawach s.ż). Droga pomiędzy dotylnym położeniem zwarciowym a maksymalnym zaguzkowaniem (ok 0,5-1,5 mm) to poślizg centryczny. Tradycyjne metody oceny kontaktów zwarciowych (kalki okluzyjne ) nie pozwalają na ocenę jego odtworzenia lub braku w pracach protetycznych. Nie pozwalają również na ocenę czasu trwania ani różnic czasowych obciążenia np. zębów naturalnych czy sąsiadujących z nimi wszczepów.
A wydaje się, że ustalenie relacji czasowych takich kontaktow jest kluczowe dla długoterminowego powodzenia leczenia implanto-protetycznego. W pracy na przykładach klinicznych zostaną omówione zasady oceny prawidłowości wykonania różnych prac implanto-protetycznych z uwzgędnieniem możliwych powikłań.
lek. stom. Marek Śmielecki
Temat: Nieprzewidywalna diagnostyka kluczem do niepowodzenia.
Częste błędy w planowaniu popełniane przy leczeniu implantoprotetycznym z którymi spotykamy się w codziennej praktyce, które sprawiają, że leczenie może skończyć się niepowodzeniem.
lek. dent. RADOSŁAW WITKOWSKI
specjalista chirurgii stomatologicznej i szczękowo-twarzowej
WYZWANIA W WERTYKALNEJ I HORYZONTALNEJ ODBUDOWIE KOŚCI
Tematem prezentacji jest monografia procedury chirurgicznej, polegającej na odbudowie trójwymiarowych ubytków struktury kości części zębodołowej żuchwy oraz wyrostka zębodołowego szczęk w zadany, pierwotnie anatomiczny ich kształt. Przedstawiona metoda bazuje na użyciu spersonalizowanych implantów w formie siatek z biozgodnych stopów tytanu, kształtowanych jak i drukowanych indywidualnie dla każdego przypadku przy użyciu cyfrowej technologii CAD CAM. Zadaniem siatki w procesie regeneracji tkankowej jest utrzymanie przestrzennego kształtu odbudowywanej struktury kostnej. Metoda rekomendowana jest w przypadkach rozległych ubytków oraz zaników kostnych nawet klasy IV – VI wg skali Cawood’a Howella, które nie rokują bezpośredniego wprowadzenia korzeniowych implantów śródkostnych celem rehabilitacji implanto-protetycznej braków zębowych jak również uniemożliwiają skuteczną procedurę regeneracyjną w oparciu o jej klasyczny model, w którym materiał regeneracyjny w formie granulatu stabilizowany jest przy użyciu miękkiej membrany kolagenowej. Jak każda metoda służąca skrajnie trudnym zadaniom regeneracji tkankowej posiada swoje zalety i ograniczenia zarówno technologiczne jak i kliniczne nad czym w szczególności skupia się prezentowany materiał.
Lek. stom. Paweł Staszczyk
specjalista protetyki stomatologicznej
Celem wystąpienia jest przedstawienie skuteczności cyfrowego planowania zabiegu z zastosowaniem nawigacji dynamicznej X-Guide z uwzględnieniem docelowego efektu implanto-protetycznej odbudowy pełnołukowej typu All on 4.
Założeniem realizacji tego przypadku było wykonanie ostatecznej implantoprotezy typu FP1 (no pink), a więc bez różowej ceramiki, z odpowiednim ukształtowaniem naturalnej girlandy dziąsłowej. Podczas realizacji projektu posłużono się techniką DASS (Digital Assisted Soft Tissue Sculpturing). Zastosowano projektowanie hybrydowe – analogowo-cyfrowe zgodne z konceptem prof. A.Pozzi (J. Prosthodont Res 2021)
Analiza przypadku pozwala zapoznać się z trudnościami związanymi z zaawansowanym planowaniem bezpośredniego obciążenia poekstrakcyjnego pełnołukowego z uzyskaniem spodziewanego efektu korekty estetyki uśmiechu i relacji zwarciowej
Absolwent Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego rocznik 1994.
Od 1996 roku prowadzi prywatną praktykę Estedent Clinic w Kielcach
W roku 2010 uzyskał umiejętność implantologiczną OSIS-EDI.
Prowadzi kursy w zakresie implantacji połączonej z natychmiastową funkcją z zastosowania nawigacji statycznej i dynamicznej.
Należy do grona ekspertów systemu Nobel Biocare.
W roku 2023 praktyka Estedent Clinic dołączyła do grona All on 4 Excellence Center.
Lek. stom. Paweł Strzępek
Moja wina, moja wina, czy też nie moja?
